TΟ ΠΡΩΤΟ ΝΤΟΚΥMΑΝΤΕΡ MΕΓΑΛΟΥ MΗΚΟΥΣ MΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

Το «Θέµις» είναι το πρώτο ντοκυµαντέρ µεγάλου µήκους µε ιστορίες από τα ελληνικά δικαστήρια. Ο ΜΑΡΚΟΣ ΓΚΑΣΤΙΝ, ο δηµιουργός του, µας διηγείται την ιστορία του.

Hρθα στην Ελλάδα το 1978. Ηρθα για τρεις µήνες και παρέµεινα 30 χρόνια.
Στα 13 µου είχα οργανώσει µια κινηµατογραφική λέσχη στο σχολείο µου στο Παρίσι, όπου µεγάλωσα. Σπούδασα αρχιτεκτονική. Οταν επέστρεψα στην Ελλάδα, ο αρχικός σκοπός µου ήταν να κάνω ταινίες µυθοπλασίας. Σκηνοθετώ ντοκυµαντέρ από σπόντα...

Είµαι συλλέκτης ιστοριών. Προσπάθησα να πλάσω ιστορίες και είδα ότι δεν γίνεται. Οι ιστορίες που φανταζόµουν ήταν πάντοτε χειρότερες από εκείνες που άκουγα. Κατέληξα στο ντοκυµαντέρ.

Από µια δίκη που µπορεί να διαρκεί µία ώρα, εµείς κρατάµε µόλις δέκα λεπτά. O µοντέρ µού λέει ότι κάνουµε «απόσταξη».

Πρώτη φορά που βρέθηκα σε δικαστήριο ήταν στην Ελλάδα. Εχουν περάσει περίπου 20 χρόνια. Είχαµε στην πολυκατοικία µου ένα πρόβληµα µε κάποιον γείτονα που µάζευε ακαθαρσίες στο υπόγειο. Εγώ, νέος στην πολυκατοικία, είπα ότι πρέπει να το λύσουµε. Ολοι µού έλεγαν ότι αυτό δεν γίνεται και όντως ως σήµερα το πρόβληµα δεν έχει λυθεί. Πήγα στο υγειονοµικό, έπειτα στον δήµο και µετά στην Αστυνοµία. ?εν βρήκα πουθενά κάποιον να ενδιαφερθεί. Το θέµα αναγκαστικά έφτασε στα δικαστήρια. Αρχικά σε καλούν και σου δίνουν έναν µακρινό αριθµό προτεραιότητας και η δίκη παίρνει αναβολή λόγω ωραρίου. Επειτα, δεύτερη αναβολή. Και πρέπει να είσαι εκεί από τις 9.00 το πρωί. Και όλη την ηµέρα βλέπεις δεκάδες δίκες. Το βρήκα φοβερά ενδιαφέρον.

Ο νόµος είναι ασαφής σχετικά µε τις περιπτώσεις που επιτρέπεται να βιντεοσκοπήσεις µια δίκη. Ο ένας µε «πέταγε» στον διπλανό για να µου δώσει άδεια. Αισθανόµουν σαν καυτή πατάτα.

Τα Σάββατα µετά τη λαϊκή πηγαίνω για ούζο µε φίλους. Κάποια στιγµή συνάντησα εκεί έναν φίλο που είχα να δω µήνες. Του εξήγησα τη δυσκολία και µου λέει: «Θυµάσαι την αδερφή µου που είναι γραµµατέας στα δικαστήρια;». Παίρνω τηλέφωνο την αδερφή, µε παραπέµπει σε µια ξαδέλφη, που µε παρέπεµψε στον γενικό γραµµατέα της Ενωσης ?ικαστών και Εισαγγελέων. Βρήκα την άκρη.

Το παράξενο ήταν ότι οι διάδικοι ξεχνούσαν την κάµερα εύκολα. Αµέσως. Είναι τόσο απασχοληµένοι µε το θέµα τους...

Κάποιες από τις ιστορίες είναι περισσότερο δυνατές, όπως το ζευγάρι που µε ασήµαντη αφορµή, ο ένας κάνει µήνυση στον άλλον για κακοµεταχείριση των παιδιών προκειµένου να πάρει την επιµέλεια. Φαίνεται ότι δεν έχουν ξεπεράσει τη σχέση τους.

Στα δικαστήρια παρατηρεί κάποιος όλα τα αµυντικά συναισθήµατα των ανθρώπων: τον εγωισµό, τη ζήλια, τη σκοτεινή πλευρά. Ενα από τα επόµενα πρότζεκτ µου είναι να καταγράψω την ιστορία των παιδιών που πήγαν στις κοµµουνιστικές χώρες κατά τη διάρκεια του Εµφυλίου, καθώς και το τι απέγιναν τα συγκεκριµένα παιδιά σήµερα.

Δεν είµαι ακτιβιστής µε την έννοια του Μάικλ Μουρ, αν και υπήρξα παλιότερα ακτιβιστής. Δεν θέλω να πείσω κανέναν µε τη βία. Θέλω βέβαια να κάνω µια ταινία για την κατάσταση των πεζοδροµίων στην Αθήνα, που µε εξοργίζει. Ισως γίνω ο Μάικλ Μουρ των πεζοδροµίων, τελικά.

Δημοσιεύθηκε στο BHMAMEN, τεύχος 43, σελ. 34, Οκτώβριος 2009. Πηγή: http://www.tovima.gr