ΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ;
Η έκθεση περιέχει περισσότερες από εκατό σελίδες ευρημάτων και συλλογισμών για την ευτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο. Μερικά από αυτά ακολουθούν:
Οι πλουσιότεροι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι από τους φτωχότερους κατά μέσο όρο, αλλά ο πλούτος είναι μονάχα ένας παράγοντας στην συνολική ευτυχία. Το ίδιο ισχύει για χώρες όπου οι προσωπικές ελευθερίες, η έλλειψη διαφθοράς και οι μηχανισμοί κοινωνικής πρόνοιας έχουν μεγαλύτερη σημασία.
Η ανεργία σαφέστατα μειώνει την ευτυχία, αλλά όχι εξαιτίας της απώλειας εισοδήματος - αυτά που συντελούν σε λιγότερη ευτυχία είναι η έλλειψη αυτοεκτίμησης και κοινωνικής ζωής στον χώρο εργασίας. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας μπορούν να προκαλέσουν κατήφεια και σε αυτούς που εξακολουθούν να εργάζονται λόγω του μεγαλύτερου φόβου απώλειας εργασίας. Σύμφωνα με την έρευνα, ακόμα και δουλειές χαμηλής ποιότητας αποφέρουν μεγαλύτερη ικανοποίηση από την ανεργία.
Σε ορισμένες χώρες, οι αυτοαπασχολούμενοι παρουσιάζουν υψηλότερα επίπεδα ικανοποίησης από την εργασία σε σύγκριση με τους μισθωτούς. Η τάση αυτή εμφανίζεται σε Αμερική και Ευρώπη, αλλά όχι στην Λατινική Αμερική. Ο λόγος ίσως είναι ότι στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, η αυτοαπασχόληση δεν αποτελεί επιλογή, αλλά ανάγκη, και επομένως δεν οδηγεί απαραίτητα στην ευτυχία.
Το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο αντιστοιχεί σε αυξημένη ευτυχία σε ορισμένες χώρες αλλά όχι σε όλες. Στις Η.Π.Α. για παράδειγμα, τα επίπεδα ευτυχίας έχουν παραμείνει στάσιμα ενώ το βιοτικό επίπεδο αυξάνεται σταθερά τα τελευταία 50 χρόνια.
Η εμπιστοσύνη, που μετριέται με ερωτήσεις του στυλ "πιστεύετε πως κάποιος θα επέστρεφε ένα πορτοφόλι γεμάτο χρήματα", έχει μειωθεί δραματικά σε χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία και οι Η.Π.Α. αλλά έχει αυξηθεί σε χώρες όπως η Δανία και η Ιταλία. Μια πιθανή εξήγηση για αυτό είναι πως η συνολική ικανοποίηση από τον τρόπο ζωής έχει πέσει στις πρώτες χώρες, αλλά έχει αυξηθεί σε πολλές δυτικές Ευρωπαϊκές χώρες.
Η έλλειψη ίσης αντιμετώπισης και ευκαιριών μπορεί επίσης να μειώσει την ευτυχία. Η επίδραση όμως είναι μικρότερη στις Η.Π.Α. όπου το 70% του πληθυσμού πιστεύει πως κάποιος μπορεί να ξεφύγει από την φτώχεια, αντίθετα με τους Ευρωπαίους, όπου μόλις το 40% το πιστεύει αυτό.
Η ψυχική υγεία είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας σε όλες τις χώρες, αλλά μόνο το ένα τέταρτο των ψυχικά ασθενών έχουν επαρκή περίθαλψη και πρόνοια στις πιο αναπτυγμένες χώρες.
Οι έγγαμοι σε παγκόσμιο επίπεδο ισχυρίζονται πως είναι πιο ευτυχισμένοι σε σχέση με τους ανύπαντρους. Μια σταθερή οικογενειακή ζωή συμβάλλει επίσης στην ευτυχία.
Από τα παραπάνω, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς πως το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν δεν μπορεί να αποτελέσει τον απόλυτο δείκτη της ευτυχίας.
Η έκθεση το συνοψίζει καλά:
"Το ΑΕΠ είναι σημαντικό, αλλά όχι το μόνο σημαντικό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες χώρες, όπου το μεγαλύτερο μέρος ή το σύνολο του πληθυσμού έχει βιοτικό επίπεδο πολύ πάνω από τις βασικές υλικές ανάγκες. Εκτός από τις πολύ φτωχές χώρες, η ευτυχία διαφοροποιείται περισσότερο από την ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων παρά από το εισόδημα. Και στις πλουσιότερες χώρες, είναι σημαντικό να μην βασίζουν την ευτυχία των ανθρώπων στα συμφέροντα της οικονομίας, δεδομένου ότι η χρησιμότητα του εισοδήματος είναι χαμηλή όταν το εισόδημα είναι τόσο υψηλό. Η οικονομία υπάρχει για να υπηρετεί το λαό, όχι το αντίστροφο. Το υψηλό εισόδημα σε μια πλούσια χώρα μπορεί να είναι λιγότερο ωφέλιμο για τον πληθυσμό από μέτρα που εξασφαλίζουν τη ζωντάνια των τοπικών κοινοτήτων ή την καλύτερη ψυχική υγεία." Πηγή: skai.gr
