PRIMAVERA 2011: Η ΓΙΓΑΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΚΡΙΣΗΣ

To ταξίδι στην Βαρκελώνη κάθε χρόνο, τέλη Μάη, κρίνεται από πολλούς Έλληνες αναγκαίο, καθώς τότε διοργανώνεται ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ εναλλακτικής μουσικής, το Primavera Sound Festival. Μέσα σε μια δεκαετία, από τα πρώτα live στο Poble Espanyol το 2001 μέχρι την φετινή γιγάντωση στο Parc Del Forum, το Primavera έχει κατορθώσει να καθιερωθεί στις συνειδήσεις του indie κοινού ως το απόλυτο μουσικό φεστιβάλ όχι μόνο για τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της εναλλακτικής μουσικής αλλά κυρίως για τις νέες μπάντες που θεωρούνται το next big thing της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας...

Οι Ισπανοί (ή μάλλον Καταλανοί) συνειδητοποίησαν έγκαιρα τις δυνατότητες της αναγεννημένης, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 92, Βαρκελώνης και εκμεταλλευόμενοι τις εξαιρετικές καιρικές συνθήκες (σε σύγκριση φυσικά με τα περισσότερα φεστιβάλ στην Βόρεια Ευρώπη) και την πολύ καλή γεωγραφική θέση της χώρας έχουν δημιουργήσει ένα λειτουργικό φεστιβάλ που προσελκύει κάθε χρόνο την μάζα του εναλλακτικού κοινού της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής.

Φέτος, το Primavera είχε διαφορετικό χρώμα καθώς ήταν το πρώτο ουσιαστικά εν καιρώ κρίσης με τους Ισπανούς «αγανακτισμένους» (Indignados) να καταλύουν στην μεγαλύτερη πλατεία της καταλανικής πρωτεύουσας, την Placa Catalunya και να δίνουν το σύνθημα για λαϊκή εξέγερση σε όλους τους λαούς της Ευρώπης (μεταξύ των οποίων και στους Έλληνες φυσικά, που έλαβαν το μήνυμα εκείνο το Σαββατοκύριακο και μαζεύτηκαν κατά χιλιάδες στην πλατεία Συντάγματος).

Πέρα από αυτό, το μεγάλο γεγονός του τριημέρου ήταν φυσικά η κατάκτηση του Τσαμπιονς Λιγκ από την Μπαρτσελόνα, το τρίτο τρόπαιο τα τελευταία έξι χρόνια, το οποίο γιορτάστηκε ξέφρενα από τους κατοίκους της πόλης οι οποίοι δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι ντύθηκαν όλοι στα χρώματα των «μπλαουγκράνα». Τον τελικό μάλιστα του Τσαμπιονς Λιγκ το Primavera τον έδειξε σε γιγαντοοθόνες, σε ένα μικρό διάλλειμα ανάμεσα στα live, και όπως ήταν φυσικό η άνετη επικράτηση της αντικειμενικά καλύτερης ομάδας της δεκαετίας πανηγυρίστηκε δεόντως, και εντός του φεστιβάλ.

Οργανωτικά το Primavera αντιμετώπισε κάποια προβλήματα φέτος καθώς οι κάρτες που δόθηκαν για τα ποτά και τα φαγητά δεν λειτούργησαν ποτέ με αποτέλεσμα την πρώτη μέρα για 3,4 ώρες κανείς να μην μπορεί να πιει ή να φάει τίποτα. Κατά τ’ άλλα η νέα σκηνή που τοποθετήθηκε στην άλλη άκρη του φεστιβάλ η Llevant φαίνεται πως κούρασε αρκετούς καθώς η απόσταση από τις άλλες σκηνές ήταν περίπου 15 λεπτά περπάτημα, χρόνος αρκετός για μερικούς hardcore μουσικόφιλους για να πάει χαμένος σ’ ένα φεστιβάλ..

Όσον αφορά τα live μέσα σε 5 μέρες (αν λάβουμε υπόψη και τα πρώτα live της Τετάρτης στο Poble Espanyol, και το closing party της Κυριακής στο Apolo) είδαμε μερικά από τα καλύτερα συγκροτήματα της indie σκηνής και άλλα τόσα βέβαια που χάσαμε αναπότρεπτα.

Τα καλύτερα live:

Caribou: Ήρθε με φόρα από την περσινή χρόνια και έχοντας στις βαλίτσες του ένα από καλύτερα άλμπουμ του 2010 μας έδειξε πως παίζεται ηλεκτρονική μουσική με φυσικά όργανα. Κορυφαίος ο ντράμερ (τον θυμόμασταν και από εκείνο το live στο Gagarin το 2008) και μερικά από τα indie anthems της περσινής χρονιάς να χορεύονται σαν να μην υπάρχει αύριο. Επίσης του ανήκει και το καλύτερο encore του πενθήμερου, με το Sun σε μια δεκάλεπτη εκτέλεση. Αντικειμενικά το καλύτερο live του φεστιβάλ.

Deerhunter: Η σπουδαία μπάντα από την Ατλάντα του ιδιοφυούς Bradford Cox, έβγαλε μια πραγματικά shoegaze εμφάνιση. Η αρχή με το Desire Lines και η 15λεπτη εκτέλεση του Nothing Ever Happened ξεχώρισαν από το live το οποίο δεν θα μπορούσε να μην είναι από τα καλύτερα.

Fleet Foxes: Πολλοί τους ξεγράφουν πετώντας ένα μηδενιστικό σχόλιο του τύπου «χίπηδες», αλλά οι Fleet Foxes είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Συγκλονιστικό live, μας απέδειξαν γιατί το ντεμπούτο τους άλμπουμ πριν 3 χρόνια ήταν από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Φοβερές οι αρμονίες και η φωνή του Recknold, δεμένη η μπάντα, και φυσικά το Mykonos για το απόλυτο sing along όλων των Ελλήνων (400 περίπου) που βρέθηκαν στο Primavera.

Flaming Lips: Ακόμα και αν απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης για όσους τους έχουν ξαναδεί, οι Lips είναι σε θέση να κάνουν το καλύτερο show από οποιαδήποτε άλλη μπάντα αυτή την στιγμή στον κόσμο. Υπερβολικό το τράβηγμα μερικών κομματιών, αλλά όταν ακούς live, κομμάτια όπως το What Is The Light και το Do You Realize ε, δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα. Στο επικό τελείωμα του Race For The Price στήθηκε το μεγαλύτερο πάρτυ του φεστιβάλ.

James Blake: O νέος ήρωας της μουσικής βιομηχανίας συγκέντρωσε όλα τα βλέμματα του κόσμου, γεμίζοντας ασφυκτικά την σκηνή του Pitchfork. Τα πρώτα κομμάτια αρκετά a capella ώστε να έρχεται ο θόρυβος από τις άλλες σκηνές και να κάνει τον Άγγλο να ρίχνει αμήχανα χαμόγελα, άλλα όσο περνούσε η ώρα τόσο ανέβαιναν και οι ρυθμοί και οι μπασογραμμές. Καλύτερη στιγμή φυσικά η οχτάλεπτη εκτέλεση του Limit To Your Love το οποίο κατέληξε σε ένα μικρό dubstep έπος.

Battles: Μετά την φυγή του, ότι πιο κοντινού είχαν σε φροντμαν, Tyondai Braxton πολλοί τους είχαν ξεγράψει, αλλά κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα εξαιρετικό άλμπουμ φέτος το οποίο και παρουσίασαν ολόκληρο στις 4 τα ξημερώματα στην σκηνή του Ray-Ban. Χορευτικό math rock, με απίστευτους ρυθμούς στα drums από τον Stanier, μας έκαναν να αναρωτηθούμε αν είναι άνθρωποι ή ρομπότ. Προφανώς καταλήξαμε στο δεύτερο.

Walkmen: Ίσως το πιο συναισθηματικό live του φεστιβάλ. Μοίρασαν εξαιρετικά μερικά από τα καλύτερά τους κομμάτια από όλους τους δίσκους, ενώ ένα μεγάλο απωθημένο σβήστηκε όταν έπαιξαν ένα από τα καλύτερα κομμάτια της περασμένης δεκαετίας, το Rat. Η φωνή του Hamilton Leithauser από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που ζήσαμε σε συναυλία.

Οι απογοητεύσεις:

Belle and Sebastian: Όταν περιμένεις να δεις live μία από τις αγαπημένες σου μπάντες και αυτό καταστρέφεται από εξωτερικές συνθήκες όπως το κοινό, η χαμηλή ένταση με την οποία έπαιζαν οι Σκωτσέζοι και με μια μέτρια ας το παραδεχτούμε σετ λιστ, τότε σίγουρα πρόκειται για την προσωπική τουλάχιστον, απογοήτευση του φεστιβάλ.

PJ Harvey: Κυκλοφόρησε φέτος ένα καταπληκτικό άλμπουμ, ίσως ένα από τα καλύτερα της καριέρας αλλά στην σκηνή του Primavera, ήταν άνευρη, στατική και μάλλον δεν το ένιωθε και πολύ. Τουλάχιστον εμείς δεν το νιώσαμε ποτέ.

Animal Collective: Το πλέον αμφιλεγόμενο live του φεστιβάλ. Επέλεξαν να παίξουν καινούργια κομμάτια στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους, γεγονός που έφερε σε αμηχανία το κοινό που έφευγε κατά κύματα. Όταν αποφάσισαν να παίξουν το Brother Spot το κοινό χόρεψε όσο ποτέ και έδωσε το πρώτο και ίσως μοναδικό highlight του live τους. Καταπληκτική μπάντα, που δυστυχώς όμως χάνεται στην μεγαλομανία της.

Το γεγονός που δεν είδαμε ποτέ:

Pulp: Το πρώτο τους live μετά την διάλυση τους, ήταν το αδιαμφισβήτητο γεγονός του πενθήμερου και μάζεψε στην κεντρική σκηνή παραπάνω από 44.000 κόσμο έτοιμο να τραγουδήσει μερικά από τα καλύτερα βρετανικά ποπ κομμάτια που γράφτηκαν τα τελευταία 20 χρόνια. Η αλήθεια είναι, ότι όταν έφτασα στην σκηνή (οι μακρινές αποστάσεις που λέγαμε..) είχαν ήδη ξεκινήσει να παίζουν και ήταν αδύνατο να τους δω από μακρινή απόσταση. Οπότε ανανεώσαμε το ραντεβού μας, για τις 20 Αυγούστου στο Terra Vibe, για να «θυμηθούμε την πρώτη φορά». Πηγή: skai.gr