ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΛΥΠΤΩΝ «ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ» ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΨΥΧΙΚΟ

Εργα τέχνης «φυτρώνουν» σε ένα «ξέφωτο» της Αθήνας, που αποκτά πλέον όνοµα, επώνυµο και έξι σπουδαία καλλιτεχνήµατα του Γιώργου Ζογγολόπουλου. Τσαγκάρης, πρόσφυγας από την Ανατολή, ψηλός, ξερακιανός, ο Αλέξανδρος, κάποτε περιπλανιόταν στους δρόµους του Ψυχικού σαν παράταιρη φιγούρα ανάµεσα στα πλουσιόσπιτα...

Σήµερα, ο άνθρωπος που δεν άντεχε να µένει στον ίδιο τόπο, στέκει καρτερικά και περιµένει στην καρδιά του προαστίου µε την ποδιά της δουλειάς και τα εργαλεία του στο χέρι. Μόνο που το ψηλόλιγνο κορµί του δεν είναι πια φθαρτό, αλλά καµωµένο από χυτό ορείχαλκο.

Είναι ο «Αλέξανδρος», όπως κατάφερε να τον µεταφέρει σε ένα µνηµειακό έργο ύψους 2 µ. ένας από τους σηµαντικότερους νεοέλληνες γλύπτες, ο Γιώργος Ζογγολόπουλος. Και είναι ένα από τα έξι γλυπτά που από την Τετάρτη το µεσηµέρι κοσµούν πλέον την πλατεία που φέρει το όνοµα του καλλιτέχνη (δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Δηµητρίου επί της Λεωφόρου Δηµοκρατίας) και µετατρέπεται σε µια µόνιµη υπαίθρια γλυπτοθήκη, µια ανάσα από το σπίτι – ατελιέ του και έδρα σήµερα του Ιδρύµατος που φέρει το όνοµά του.

«Μέσα από τα έργα µου επιδιώκω να επικοινωνήσει ο κάθε άνθρωπος µε ό,τι εκείνος επιθυµεί και αναπολεί, όσο απραγµατοποίητο και ανέφικτο αν είναι. Αλλωστε τις κρυφές λαχτάρες δεν υπηρετεί η τέχνη;», έλεγε ο ίδιος ο καλλιτέχνης που για να πετύχει τον σκοπό του επιστράτευσε σωλήνες, κάτοπτρα, µεγεθυντικούς φακούς και οµπρέλες. Το αποτέλεσµα ήταν δηµιουργίες που αγαπήθηκαν από το ευρύ κοινό: από το ωραιότερο – κατά πολλούς – µεταπολεµικό Μνηµείο Πεσόντων για τους νεκρούς στο Μπλόκο της Κοκκινιάς, έως το έργο – σταθµός που τον καθιέρωσε: τους πίδακες στην Πλατεία Οµονοίας. Και από το εµβληµατικό µνηµείο του Ζαλόγγου – σε κλίµακα 1/10 κοσµεί τον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου – έως τις οµπρέλες του στο Μετρό του Συντάγµατος.

Τώρα έξι από τα γλυπτά του – προσφορά του Ιδρύµατος Ζογγολόπουλου και του συλλέκτη Ζαχαρία Πορταλάκη – παίρνουν µόνιµη θέση στην πλατεία για να συµβάλλουν στο πιστεύω του καλλιτέχνη: στην αρµονική ένταξη των γλυπτών του σε υπαίθριους χώρους, καθώς θεωρούσε πως η τέχνη έπρεπε να είναι προσιτή σε όλους. Και καθώς ανήκουν σε διαφορετικές περιόδους – από το 1957 έως το 2001 – επιτρέπουν στους επισκέπτες να έχουν µια πιο πλήρη εικόνα για την εικαστική δηµιουργία του γλύπτη που έπλασε µεγάλης κλίµακας δηµιουργίες, αξιοποιώντας το νερό, τον άνεµο, το φως και τον ήχο.

Πλάι στον «Αλέξανδρο» – για τον οποίο ο Γιώργος Ζογγολόπουλος έγραφε πως «δέχτηκε µε κάποια δυσπιστία να ποζάρει, όµως στην τρίτη µέρα χάθηκε. Ο Αλέξανδρος, ο πλανόδιος, υπαίθριος τσαγκάρης, δεν άντεξε την ακινησία της πόζας και τον κλειστό χώρο. Ετσι συνέχισε τον δρόµο του, αν και είχε χάσει τον δικό του δρόµο της Ανατολής» – στην πλατεία βρίσκεται ο «Ποσειδώνας», έργο διαστάσεων 6Χ4 µ., το οποίο αποτέλεσε µέρος της πρότασης του καλλιτέχνη για τη διαµόρφωση της Πλατείας Οµονοίας το 1958 κερδίζοντας το πρώτο βραβείο (από κοινού µε τον αρχιτέκτονα Κ. Μπίτσιο) του διαγωνισµού τού τότε υπουργείου Δηµοσίων Εργων, χωρίς ωστόσο να τοποθετηθεί ποτέ το έργο ούτε στην πλατεία ούτε αλλού. Πηγή: kala-nea.gr