SOS ΓΙΑ ΤΗ ΝΑΥΤΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 3-D ΤΑΙΝΙΕΣ

Η νέα φουρνιά των τρισδιάστατων ταινιών που κατακλύζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες προκαλούν σε πολλούς θεατές ναυτία - κυριολεκτικά. Δεν φταίνε τα εξωγήινα πλάσματα που αιμορραγούν έξω από την οθόνη, ούτε τα κομματιασμένα κορμιά ανθρώπων που φτύνουν προς το μέρος τους εξαγριωμένοι δράκοι. Φταίει ο τρόπος με τον οποίο οι 3-D ταινίες παίζουν με τον εγκέφαλό τους, μιμούμενες τα συμπτώματα της κανονικής ναυτίας...

Το κλειδί, λένε οι ειδικοί, κρύβεται στο κεφάλι μας - στα μάτια και στα αυτιά μας, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι.

Ένα άτυχο (ή τυχερό, αναλόγως πως θα το πάρει κανείς) 5% του πληθυσμού έχει τόσο κακό συντονισμό ματιών ώστε δεν μπορεί να αντιληφθεί καν τις τρεις διαστάσεις – οπότε αν αποφασίσει να μπει στις κινηματογραφικές αίθουσες, δεν θα βγει με πονοκέφαλο και το στομάχι του να γυρνάει σαν σβούρα.

Υπάρχει ένα άλλο 30% του πληθυσμού, όμως, το οποίο έχει αρκετά, αλλά όχι πολύ καλό συντονισμό ματιών - και αυτό το 30% είναι που κινδυνεύει περισσότερο να βγει από την αίθουσα με το κεφάλιτου να κοντεύει να σπάσει και τα μάτια του σε κατάσταση υπερκόπωσης.

«Στις τρισδιάστατες ταινίες, τα μάτια πρέπει να συνεργάζονται τέλεια, ως ενιαία ομάδα, και να βλέπουν καθαρές τις εικόνες εξίσου καλά», λέει ο δρ Τζαίημς Σαλτζ, εκπρόσωπος της Αμερικανικής Ακαδημίας Οφθαλμολογίας και καθηγητής Κλινικής Οφθαλμολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, στο Λος Άντζελες. «Όταν τα μάτια αντιληφθούν καθαρά τις εικόνες, πρέπει στη συνέχεια να τις ενώσουν».

Για να δημιουργηθεί μια τρισδιάστατη εικόνα στην μεγάλη οθόνη, χρησιμοποιούνται δύο διαφορετικές λήψεις με την κάμερα που προβάλλονται η μία πάνω στην άλλη, για να δημιουργήσουν την αντίληψη του βάθους.

Το πρόβλημα αρχίζει όταν ένας άνθρωπος μπορεί μεν να δει τρισδιάστατα, αλλά ο μηχανισμός συνένωσης των δύο εικόνων δεν είναι τέλειος. Έτσι, «για να δημιουργηθεί η τρισδιάστατη εικόνα που θα “δει” ο εγκέφαλος, τα μάτια αναγκάζονται να προσπαθήσουν πιο σκληρά και ο εγκέφαλος στέλνει έξτρα ηλεκτρικά κύματα για να τα κρατήσει ευθυγραμμισμένα», εξηγεί οδρ Σαλτζ.

«Όλη αυτή η πρόσθετη προσπάθεια, που διαρκεί 2 ή περισσότερες ώρες αναλόγως με το αν βλέπει κανείς το Άβαταρ ή την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, προκαλεί τελικά ναυτία και πονοκέφαλο».

Ο ρόλος των αυτιών

Τον εγκέφαλο μπερδεύουν ακόμα περισσότερο τα μηνύματα από άλλα τμήματα του σώματος, όπως ο λαβύρινθος - μία από τις δομές του έσω ωτός.

Ο λαβύρινθος περιέχει τριχοειδή κύτταρα τα οποία «κολυμπούν» μέσα σε υγρό που ανιχνεύει τους ήχους και τις κινήσεις του κεφαλιού. Όταν κινούμαστε προς μία κατεύθυνση, το υγρό μετατοπίζει τα κύτταρα αυτά και τα κάνει να κυματίζουν.

Με τον κυματισμό αυτό δημιουργείται ένας ηλεκτρικός παλμός, ο οποίος φτάνει ως τον εγκέφαλο μέσω του επονομαζόμενου όγδοου κρανιακού νεύρου. Όταν ο παλμός φτάσει στον εγκέφαλο, εκείνος αντιλαμβάνεται εάν καθόμαστε ακίνητοι ή κινούμαστε.

Όταν λοιπόν βλέπει κανείς μια τρισδιάσταση ταινία, άλλα βλέπουν τα μάτια του και άλλα καταλαβαίνουν τα αυτιά του: μπορεί λ.χ. τα μάτια να «λένε» στον εγκέφαλο ότι ο θεατής πετάει στον αέρα, αλλά ο λαβύρινθος δεν ανιχνεύει κάποια κίνηση του σώματος, οπότε του «λέει» ότι το σώμα είναι ακίνητο.

Αυτή η δυσαρμονία μεταξύ ματιών και αυτιών μπορεί να προκαλέσει ναυτία και πονοκέφαλο στους ευαίσθητους ανθρώπους.

Τι να κάνετε

Καλά όλ’ αυτά, αλλά πως μπορεί κανείς να απολαύσει τις αριστουργηματικές αυτές ταινίες δίχως να χαλάσει το στομάχι ή το κεφάλι του; Μία λύση, λένε οι ειδικοί, είναι να πάρουμε μια... δραμαμίνη ή άλλο φάρμακο κατά της ναυτίας, όπως ακριβώς θα κάναμε αν παθαίναμε ναυτία στο πλοίο και είμασταν έτοιμοι να σαλπάρουμε.

Μία άλλη καλή ιδέα είναι να πάμε στον... οφθαλμίατρο, για να ελέγξει τα μάτια μας – μοναδική ευκαιρία για ένα προληπτικό τσεκ απ, λένε.

Όσοι δεν επιλέγουν ούτε το ένα ούτε το άλλο, δεν έχουν παρά να κάνουν υπομονή: σε λίγο καιρό θα μπορούν να παθαίνουν ναυτία στο... σαλόνι τους, χάρη στις 3-D τηλεοράσεις που ωσονούπω έρχονται... Πηγή: http://www.tanea.gr