«ΜΑΥΡΕΣ ΧΗΡΕΣ», ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΦΟΝΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ

Ο άνθρωπος που ανέλαβε την ευθύνη για τη διπλή επίθεση αυτοκτονίας που πραγματοποίησαν τη Δευτέρα δύο «μαύρες χήρες» στο Μετρό της Μόσχας, ο Τσετσένος Ντόκου Ουμάροφ, ονειρεύεται να επιβάλλει τη σαρία σε όλο το «εμιράτο του Καυκάσου»...

Με άλλα λόγια, εξυπηρετεί απόλυτα τη θέση του Κρεμλίνου, που θέλει να παρουσιάζει τη μάχη εναντίον των τσετσένων εξτρεμιστών ως μέρος ενός παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Η ενδελεχής έρευνα τριών αμερικανών ερευνητών, εντούτοις, αποκαλύπτει μια άλλη πραγματικότητα.

«Τι κάνει τις Τσετσένες τόσο επικίνδυνες;», αναρωτήθηκαν οι τρεις ερευνητές με επικεφαλής τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών Ρόμπερτ Α. Πέιπ. Βάλθηκαν λοιπόν να αναλύσουν όλες τις επιθέσεις αυτοκτονίας που έχουν γίνει από Τσετσένους την τελευταία δεκαετία, συνολικά 45 επιθέσεις, στις οποίες ανατινάχθηκαν 63 άνθρωποι. Και διαπίστωσαν πως η κινητήρια δύναμη των βομβιστών δεν είναι το παγκόσμιο τζιχάντ- αλλά η στρατιωτική κατοχή της τσετσενίας, τόσο από την ίδια τη Ρωσία όσο και από τις φιλορωσικές τσετσενικές δυνάμεις.

Πράγματι, πολλοί Τσετσένοι αυτονομιστές είναι μουσουλμάνοι, λίγοι είναι όμως οι καμικάζι που προβάλλουν τη θρησκεία ως άλλοθι. Όσο για τον «ξένο» δάκτυλο που καταγγέλλει συχνά η Μόσχα, 38 από τους 42 βομβιστές των οποίων κατάφεραν οι ερευνητές να προσδιορίσουν τον τόπο γέννησης, ήταν από τον Καύκασο.

Απάντηση στα «γιατί» και τα «πώς» των επιθέσεων στο Μετρό της Μόσχας, που σκότωσαν 39 πολίτες, δίνει η Ιστορία. Τη δεκαετία του 1990, δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες στάλθηκαν να εμποδίσουν την ανεξαρτητοποίηση της Τσετσενίας: οι αντάρτες τούς έδιωξαν. Το 1999, με τον Πούτιν μπροστά, οι Ρώσοι επέστρεψαν. Αυτήν τη φορά ήταν περισσότεροι από 90.000, και στηρίχθηκαν στη στρατηγική της «καμένης γης»: σκότωσαν τουλάχιστον 30.000 αμάχους. Με τις συνήθεις τακτικές του ανταρτοπολέμου και τις συλλήψεις ομήρων οι αντάρτες δεν κατάφερναν τίποτα. Χρησιμοποιήθηκαν νέες τακτικές και οι γυναίκες έπαιξαν εξαρχής πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στις 7 Ιουνίου του 2000, δύο Τσετσένες οδήγησαν ένα φορτηγό γεμάτο εκρηκτικά σε ένα κτίριο των ρωσικών δυνάμεων ασφαλείας στο Αλχάν-Γιουρτ και ανατινάχθηκαν. Ήταν η πρώτη τσετσενική επίθεση αυτοκτονίας. Θα ακολουθούσαν 44 ακόμα, πολλές από γυναίκες. Άλλωστε οι γυναίκες καμικάζι κινούν λιγότερες υποψίες. Και οι επονομαζόμενες «μαύρες χήρες», είναι το απόλυτο φονικό εργαλείο: οι «δυνάμεις κατοχής» έχουν σκοτώσει τους δικούς τους, έχουν καταστρέψει το σπίτι τους, τις έχουν κακοποιήσει.

Θέλουν να εκδικηθούν. Μελετώντας την τελευταία δεκαετία, οι αμερικανοί ερευνητές πρόσεξαν κάτι πολύ ενδιαφέρον: μεταξύ 2004 και 2007, επισημαίνουν στους «Νew Υork Τimes», δεν έγινε ούτε μία επίθεση αυτοκτονίας. Οι αντάρτες είχαν χάσει το λαϊκό έρεισμα στην Τσετσενία, αφενός λόγω της αποστροφής που προκάλεσε η σφαγή των μαθητών στο Μπεσλάν αφετέρου διότι την περίοδο εκείνη οι Ρώσοι το έβαλαν σκοπό να κερδίσουν «την καρδιά και το μυαλό» του ντόπιου πληθυσμού. Έπειτα όμως, διορίστηκε πρόεδρος της Τσετσενίας ο Ραμζάν Καντίροφ, η Μόσχα τον πίεσε να τελειώνει με τους αντάρτες, εκείνος έκανε κάτι παραπάνω, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις καταγγέλλουν εκτεταμένα βασανιστήρια, εκτελέσεις, εκφοβισμούς... Όλες οι απαντήσεις, στην Ιστορία.


Ο σύζυγος τις περιμένει στον Παράδεισο

Η ανταμοιβή που περιμένει τους άνδρες μάρτυρες στον Παράδεισο είναι 72 παρθένες. Οι γυναίκες καμικάζι που δίνουν τη ζωή τους για το Ισλάμ σε τι μπορούν να ελπίζουν; Για τους άνδρες τα πράγματα είναι απλά: στο ιερό κείμενο του Ισλάμ υπάρχει σαφής αναφορά στα ουρί του Παραδείσου που περιμένουν τους πιστούς, τις παρθένες «με το αγνό βλέμμα που κανένας άνδρας ή δαίμονας δεν έχει διακορεύσει».

Αντίθετα, ελάχιστοι σχολιαστές έχουν ασχοληθεί με την ανταμοιβή των γυναικών. Ένας από αυτούς ήταν ο λόγιος του 14ου αιώνα Αλ Ταμπαρανί, ο οποίος είχε υποστηρίξει ότι μια γυναίκα στο επέκεινα θα συναντήσει και πάλι τον σύζυγό της. Οι γυναίκες που είχαν εν ζωή περισσότερους από έναν συζύγους μπορούν να επιλέξουν τον καλύτερο και να τον παντρευτούν για την αιωνιότητα. Και οι ανύπαντρες; Σύμφωνα με κάποιους σχολιαστές, αυτές μπορούν να νυμφευθούν όποιον θέλουν στον Παράδεισο.

Πρακτικά ζητήματα. Από τον 9ο έως τον 12ο αιώνα, οι μουσουλμάνοι λόγιοι περιέγραφαν τον Παράδεισο ως έναν τόπο σεξουαλικής ηδονής - αλλά μόνο για τους άνδρες. Οι ίδιοι ασχολήθηκαν και με ορισμένα ζητήματα πρακτικής φύσεως: οι έγγαμοι άνδρες θα μπορούσαν να έχουν σχέσεις με τις παρθένες; Κι αυτές οι τελευταίες θα ήταν οργανικά διαθέσιμες για πρωκτικό σεξ με δεδομένο ότι, όπως βεβαίωναν κάποιοι, οι άνθρωποι στον Παράδεισο είναι απαλλαγμένοι από τη διαδικασία της εκκένωσης;

Διαφωνίες υπήρξαν και για τον αριθμό των παρθένων. Ο πιο γενναιόδωρος απ΄ όλους ήταν ο ιμάμης Αλ Μπαϊχακί: σε κάθε πιστό προσέφερε 500 συζύγους, 4.000 παρθένες και 8.000 παντρεμένες γυναίκες. Από αυτή την άποψη οι γυναίκες μάρτυρες είναι κάτι περισσότερο από ριγμένες. Στον Παράδεισο θα γίνουν όμορφες, ευτυχισμένες και θα απαλλαγούν από τη ζήλεια. Κι αυτό το τελευταίο, ασφαλώς για να αντέχουν τις απιστίες του συζύγου τους. Πηγή: http://www.tanea.gr