ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ ΓΙΑ «ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΑΓΗΝΗΣ»

Χιλιάδες θυμήθηκαν και τραγούδησαν στο Ολυμπιακό Στάδιο τα τραγούδια του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στον οποίο ο Δήμος Αθηναίων απένειμε χτες το μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών.

H οδός Αριστοτέλους είναι ο δρόμος στον οποίο μεγάλωσε. Η οδός Φωκαίας, η Χέυδεν, η Δεριγνύ, η Πλατεία Κυριακού είναι οι χώροι όπου έπαιξε, ερωτεύθηκε, τραγούδησε και εξακολουθεί να τραγουδάει...

Η καρδιά της Αθήνας (που αυτή την εποχή υποφέρει πιο πολύ από κάθε άλλη περιοχή) ήταν για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο η καρδιά της έμπνευσής του, ενώ σήμερα είναι η πηγή ενός μεγάλου παραπόνου- ενός παραπόνου που μοιραζόμαστε όλοι: να σταματήσει κάποια στιγμή αυτή η διακλάδωση των υπουργείων, των υπηρεσιών, των νόμων, των «υπευθύνων» που είναι η αιτία να γίνεται αφόρητα δυσκίνητο το κράτος.

«Πάει να κάνει ένα έργο ο Δήμος και μπερδεύεται το ΥΠΕΧΩΔΕ, το υπουργείο Εργασίας, το υπουργείο Γεωργίας και ούτω καθεξής» σημείωσε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Ακόμη και σε μια τελετή απονομήςτην τελετή απονομής του μεταλλίου του Δήμου Αθηναίων που έγινε χθες στο Δημαρχιακό Μέγαρο, λίγες ώρες πριν από τη μεγάλη συναυλία στο ΟΑΚΑ- ο τιμώμενος Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε την ανάγκη να πει τα πράγματα με το όνομά τους για την πόλη του, την πόλη μας.

«Πιστεύουμε ότι οι δήμαρχοι είναι παντοδύναμοι- είναι. Όμως, από πάρα πολλές μεριές είναι και ευάλωτοι. Αυτό το έχω διαπιστώσει προσωπικά, από την επαγγελματική μου ζωή. Όπου πήγαινα και έβλεπα ένα αλσύλλιο, το οποίο ήταν έτοιμο να καταρρεύσει- γιατί τα δέντρα έχουν καεί επειδή κανένας δεν τα προσέχει-, έψαχνα να βρω τον υπεύθυνο. Και μου έλεγε κάποιος πως υπεύθυνος είναι ο δήμαρχος. Πήγαινα στον δήμαρχο, μου έλεγε υπεύθυνος είναι το υπουργείο Γεωργίας. Πήγαινα στο Γεωργίας, μου έλεγε είναι το ΥΠΕΧΩΔΕ. Και όλοι είχαν δίκιο.

Εάν καταφέρουμε να γλιτώσουμε από αυτήν τη διακλάδωση των υπηρεσιών, των νόμων, των διαφόρων με τις μαγκιές και τις επωμίδες που βρίσκονται στη ζωή μας, θα αλλάξει η Ελλάδα, θα αλλάξουν τα πάντα. Και η Αθήνα, της οποίας ο Δήμος είναι δέκα υπουργεία μαζί, θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα στον δημότη. Διότι αν αποφασίσει να κάνει κάπου μία δενδροφύτευση ας πούμε κι ένας από εμάς αφήσει το αυτοκίνητό του εκεί, τότε δεν θα μπορέσει να γίνει».

Τα τραγούδια νίκησαν τη βροχήΜεταξύ βροχής και τραγουδιού νίκησε το τραγούδι. Όχι οποιοδήποτε τραγούδι- εννοείται. Το τραγούδι-soundtrack της ζωής μας- όσων τουλάχιστον έχουν μνήμες από τα χρόνια του ΄70 κι έπειτα- έχει μυρωδιές από γειτονιές της Αθήνας, έρωτες εφηβικούς, γαλάζια καλοκαιρινά χρώματα, μνήμες από απόβραδα με ασετυλίνη. Όλοι αγαπάμε τα τραγούδια μας- και τα τραγούδια αυτά (περίπου 1.200) τα έγραψε ο ποιητής του ελληνικού τραγουδιού Λευτέρης Παπαδόπουλος. Πώς θα μπορούσε να ανοίξει μια συναυλία-αφιέρωμα στα 50 χρόνια της μάχιμης πορείας του; Τίποτα καλύτερο από τις παιδικές φωνές. Παιδιά από τις χορωδίες του Δήμου Αθηναίων, από περιοχές δήμων που επλήγησαν από τις φωτιές και από ωδεία της Φλώρινας, με τις πρώτες ψιχάλες της βροχής να πέφτουν πάνω στις ανοιχτές ομπρέλες, τραγούδησαν «Τζαμάικα», «Δελφίνι, δελφινάκι», «Γέλαγε η Μαρία» και ζέσταναν τις κερκίδες, όπου ο κόσμος είχε φορέσει τα μπουφάν του. Άστατος ο χθεσινός καιρός, αλλά εξαιρετικά θερμή η ατμόσφαιρα. Περίπου 60.000 άνθρωποι υποδέχθηκαν στη συνέχεια τη Χαρούλα Αλεξίου και την Ευανθία Ρεμπούτσικα, που άνοιξαν επισήμως τη συναυλία με το καινούργιο τραγούδι «Δεν έχει τούτη η νύχτα τέλος», που έγραψε η Ευανθία με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Στη συνέχεια η Χαρούλα έμεινε μόνη της στη σκηνή ερμηνεύοντας τα «Όλες του κόσμου οι Κυριακές», «Ανεστάκι», «Τι γλυκό να σ΄ αγαπούν». Και όταν κάλεσε τον Γιάννη Σπανό στο πιάνο, όλο το στάδιο γέμισε με τους συγκινητικούς στίχους της «Αριστοτέλους».

Ήταν μια μεγάλη συναυλία. Με όλο το ελληνικό τραγούδι επί σκηνής. Είδαμε τους: Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μελίνα Ασλανίδου, Γλυκερία, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Δημήτρη Μητροπάνο, Μανώλη Μητσιά, Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Πάριο, Αλκηστις Πρωτοψάλτη, Αντώνη Ρέμο, Διονύση Σαββόπουλο, Πασχάλη Τερζή, Τάνια Τσανακλίδου και Μιχάλη Χατζηγιάννη. Στη σκηνή επίσης είδαμε τους συνθέτες: Χρήστο Νικολόπουλο, Γιάννη Σπανό, Μίμη Πλέσσα, Στέφανο Κορκολή, Δήμο Μούτση, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Γιώργο Χατζηνάσιο.

Ανάμεσα στα τραγούδια, οπτικοποιημένα αποσπάσματα από τη ζωή του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αλλά και σημαδιακές στιγμές από την ιστορία του τραγουδιού, όπως εκείνη με τον Μάνο Λοΐζο να τραγουδάει το «Αχ, χελιδόνι μου». Προς το τέλος της συναυλίας, ο Μίκης Θεοδωράκης με βιντεοσκοπημένο μήνυμα του είπε για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ότι «κατάφερε με τον ανθρώπινο, πηγαίο στίχο του, να φέρει την ελληνική ποίηση στα μέτρα των απλών ανθρώπων. Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο κατόρθωμα απ΄ αυτό, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση».