ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ...
Όταν μια Δαμόκλειος σπάθη κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου και απειλεί να πέσει να στο κόψει, το μόνο που μπορείς να κάνεις για να το αποφύγεις είναι να ορμήσεις και να την πιάσεις έτσι ώστε να την ακινητοποιήσεις… Κάτι ανάλογο θα έπρεπε να κάνουν οι δημοσιογράφοι, βλέποντας την πρόθεση των περισσότερων εκδοτών να τους αποκεφαλίσουν.
Με λίγα λόγια, χρειάζεται μια συντονισμένη προσπάθεια για να τους χτυπήσουν εκεί που πονάνε. Κι αυτό είναι το χρήμα! Το χρήμα που θα χάσουν, αν για μια- δυο μέρες δεν παίξουν τα δελτία ειδήσεων των καναλιών τους ή των ραδιοφώνων τους, αν δεν εκδοθούν οι εφημερίδες τους.
Κι όταν λέμε «συντονισμένη προσπάθεια», εννοούμε απ’ όλους τους φορείς που συνεργάζονται καθημερινά στην ενημέρωση. Δηλαδή:
· οι δημοσιογράφοι να μην γράφουν και να μην κάνουν ρεπορτάζ
· οι φωτοσυνθέτες και οι τυπογράφοι να μην πατήσουν το πόδι τους
· οι τεχνικοί να κρατηθούν μακριά από κάμερες, κονσόλες, τυπογραφεία κλπ
· το προσωπικό να μην σηκώνει τηλέφωνα, να μην κάνει δουλειά γραμματείας
· οι οδηγοί (όπου έχουν απομείνει) να παρατήσουν ΙΧ και μοτοσικλέτες
· οι καθαρίστριες να μην καθαρίζουν
· και όλοι μαζί να περιφρουρήσουν τους χώρους δουλειάς τους, αντιμετωπίζοντας κάθε απεργοσπαστική προσπάθεια.
Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά: γενική (λάθος: ΓΕΝΙΚΗ) απεργία στα ΜΜΕ! Κι όχι μόνο για μια μέρα, ώστε να περάσει ανώδυνα, αλλά για δύο, τρεις ή και διαρκείας αν κριθεί απαραίτητο. Ναι, θα χαθούν μεροκάματα που οι περισσότεροι τα έχουν ανάγκη, μια και έχουν να ζήσουν οικογένειες…
Όμως, το όφελος θα είναι πολύ μεγαλύτερο και μακροπρόθεσμο. Ποιος εκδότης ή καναλάρχης θα τολμήσει ελαφρά τη καρδία να κάνει μαζικές απολύσεις, ξέροντας ότι θα βρει μπροστά του μια τέτοια κατάσταση; Κανένας! Κι όσοι απειλούν να κλείσουν τα μαγαζιά τους σε περίπτωση μαζικών κινητοποιήσεων των εργαζομένων, απλώς επιδίδονται σε λεονταρισμούς… Δεν θα τολμήσουν να χάσουν το παραδάκι!
Βέβαια, για να γίνουν όλα αυτά, απαιτείται να υπάρχει στιβαρή και αποφασισμένη διοίκηση σε όλα τα συνεργαζόμενα σωματεία, αυτά που θα έπρεπε να μετέχουν σε ένα δυναμικό και άτεγκτο Συνδικάτο Τύπου… Αυτό, βέβαια, δεν έγινε ποτέ. Το ‘φαγαν τα συμφέροντα και οι συναλλαγές για την «καρέκλα».
Αλλά τι λέμε για Συνδικάτο, όταν η μεγαλύτερη από τις Ενώσεις (για την ΕΣΗΕΑ ο λόγος) δεν έχει διοίκηση ένα μήνα μετά τις εκλογές; Λέγαμε για το Σόμπολο –και δίκιο είχαμε- αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω! Έξη άνθρωποι είσαστε, μωρέ, γιατί δεν μπορείτε να τα βρείτε τόσο καιρό; Η απάντηση είναι γνωστή και προκαλεί θλίψη και αηδία: γιατί όλοι θέλετε να αρπάξετε την καρέκλα του προέδρου!
Και δεν σας τρομάζουν τα χάλια που αντιμετωπίζει ο κλάδος; Ή μήπως επαναπαύεστε στη σιγουριά πως, ό,τι και να γίνει αύριο, εσείς δεν θα χάσετε τις δουλίτσες σας; Γιατί έτσι είναι… Άλλος έχει εξασφαλισμένη τη θεσούλα του γιατί έχει κάνει πολλές «εξυπηρετήσεις», άλλος γιατί με το μισθό που έχει τριάντα χρόνια τώρα έχει τέτοια αποζημίωση που κανείς δεν θα τολμήσει να τον απολύσει, άλλος εκφράζει ωραιότατα τη γραμμή του κόμματος! Και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, έχουν ΑΣΥΛΙΑ, συνάδελφοι γιατί εμείς που τους ψηφίσαμε φροντίσαμε γι’ αυτό!!!
Μήπως, όμως, τα θέλουμε και τα παθαίνουμε; Πώς εξηγείται το γεγονός ότι, μετά από δύο εντελώς άγονες διετίες με πρόεδρο τον Σόμπολο, το ένα τέταρτο των δημοσιογράφων του έδωσε και πάλι την ψήφο του και μάλιστα τον έβγαλε πρώτο σε σταυρούς; Δηλαδή, στο ένα τέταρτο των δημοσιογράφων άρεσε η απραξία του απέναντι σε απολύσεις, η απάθειά του στην έκκληση της ΓΣΕΕ για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της, η συγκάλυψη του σκανδάλου με τα ομόλογα στο ΤΣΠΕΑΘ, οι υπόγειες συνεννοήσεις του με τις ιδιοκτησίες, οι στάσεις εργασίας που δεν χτυπούσαν ποτέ καίρια την έκδοση των εφημερίδων ή τα δελτία ειδήσεων!
Και τώρα βγαίνει να διεκδικεί πάλι (!) την προεδρία αν και μειοψηφία, απειλώντας να μην συμμετάσχει η παράταξή του σε άλλη απεργία!!! Απύθμενο το θράσος, όχι μόνο του ίδιων και των δικών του (Μαγιάση, Βλαβιανού και Κυρίτση), αλλά και του «συνεταίρου» του Τσαλαπάτη που συμπράττει σε μια τέτοια αθλιότητα σε καιρούς όπως αυτοί που διάγουμε! Αίσχος! Και ντροπή στους υπόλοιπους –Τρίμηδες, Νταβανέλους, Αγρολάμπους από τη μία, Ράμμους, Νταουντάκηδες και Κουμπιάδες από την άλλη- που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να βρουν σημείο επαφής…
Ας ξέρουν, όμως, κάτι όλοι αυτοί: είναι πολλοί οι δημοσιογράφοι –ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων- που δεν αντέχουν πια τα τερτίπια και τα βρώμικα παιχνίδια τους… Κι όσο απειλείται το ψωμί και το γάλα των παιδιών τους, όσο το κακό στον κλάδο γενικεύεται, τόσο φουσκώνει η οργή τους εναντίον τους. Και κάποια στιγμή, είτε γρήγορα είτε αργά, θα γίνει «τσουνάμι» και θα τους πνίξει!
Με λίγα λόγια, χρειάζεται μια συντονισμένη προσπάθεια για να τους χτυπήσουν εκεί που πονάνε. Κι αυτό είναι το χρήμα! Το χρήμα που θα χάσουν, αν για μια- δυο μέρες δεν παίξουν τα δελτία ειδήσεων των καναλιών τους ή των ραδιοφώνων τους, αν δεν εκδοθούν οι εφημερίδες τους.
Κι όταν λέμε «συντονισμένη προσπάθεια», εννοούμε απ’ όλους τους φορείς που συνεργάζονται καθημερινά στην ενημέρωση. Δηλαδή:
· οι δημοσιογράφοι να μην γράφουν και να μην κάνουν ρεπορτάζ
· οι φωτοσυνθέτες και οι τυπογράφοι να μην πατήσουν το πόδι τους
· οι τεχνικοί να κρατηθούν μακριά από κάμερες, κονσόλες, τυπογραφεία κλπ
· το προσωπικό να μην σηκώνει τηλέφωνα, να μην κάνει δουλειά γραμματείας
· οι οδηγοί (όπου έχουν απομείνει) να παρατήσουν ΙΧ και μοτοσικλέτες
· οι καθαρίστριες να μην καθαρίζουν
· και όλοι μαζί να περιφρουρήσουν τους χώρους δουλειάς τους, αντιμετωπίζοντας κάθε απεργοσπαστική προσπάθεια.
Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά: γενική (λάθος: ΓΕΝΙΚΗ) απεργία στα ΜΜΕ! Κι όχι μόνο για μια μέρα, ώστε να περάσει ανώδυνα, αλλά για δύο, τρεις ή και διαρκείας αν κριθεί απαραίτητο. Ναι, θα χαθούν μεροκάματα που οι περισσότεροι τα έχουν ανάγκη, μια και έχουν να ζήσουν οικογένειες…
Όμως, το όφελος θα είναι πολύ μεγαλύτερο και μακροπρόθεσμο. Ποιος εκδότης ή καναλάρχης θα τολμήσει ελαφρά τη καρδία να κάνει μαζικές απολύσεις, ξέροντας ότι θα βρει μπροστά του μια τέτοια κατάσταση; Κανένας! Κι όσοι απειλούν να κλείσουν τα μαγαζιά τους σε περίπτωση μαζικών κινητοποιήσεων των εργαζομένων, απλώς επιδίδονται σε λεονταρισμούς… Δεν θα τολμήσουν να χάσουν το παραδάκι!
Βέβαια, για να γίνουν όλα αυτά, απαιτείται να υπάρχει στιβαρή και αποφασισμένη διοίκηση σε όλα τα συνεργαζόμενα σωματεία, αυτά που θα έπρεπε να μετέχουν σε ένα δυναμικό και άτεγκτο Συνδικάτο Τύπου… Αυτό, βέβαια, δεν έγινε ποτέ. Το ‘φαγαν τα συμφέροντα και οι συναλλαγές για την «καρέκλα».
Αλλά τι λέμε για Συνδικάτο, όταν η μεγαλύτερη από τις Ενώσεις (για την ΕΣΗΕΑ ο λόγος) δεν έχει διοίκηση ένα μήνα μετά τις εκλογές; Λέγαμε για το Σόμπολο –και δίκιο είχαμε- αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω! Έξη άνθρωποι είσαστε, μωρέ, γιατί δεν μπορείτε να τα βρείτε τόσο καιρό; Η απάντηση είναι γνωστή και προκαλεί θλίψη και αηδία: γιατί όλοι θέλετε να αρπάξετε την καρέκλα του προέδρου!
Και δεν σας τρομάζουν τα χάλια που αντιμετωπίζει ο κλάδος; Ή μήπως επαναπαύεστε στη σιγουριά πως, ό,τι και να γίνει αύριο, εσείς δεν θα χάσετε τις δουλίτσες σας; Γιατί έτσι είναι… Άλλος έχει εξασφαλισμένη τη θεσούλα του γιατί έχει κάνει πολλές «εξυπηρετήσεις», άλλος γιατί με το μισθό που έχει τριάντα χρόνια τώρα έχει τέτοια αποζημίωση που κανείς δεν θα τολμήσει να τον απολύσει, άλλος εκφράζει ωραιότατα τη γραμμή του κόμματος! Και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, έχουν ΑΣΥΛΙΑ, συνάδελφοι γιατί εμείς που τους ψηφίσαμε φροντίσαμε γι’ αυτό!!!
Μήπως, όμως, τα θέλουμε και τα παθαίνουμε; Πώς εξηγείται το γεγονός ότι, μετά από δύο εντελώς άγονες διετίες με πρόεδρο τον Σόμπολο, το ένα τέταρτο των δημοσιογράφων του έδωσε και πάλι την ψήφο του και μάλιστα τον έβγαλε πρώτο σε σταυρούς; Δηλαδή, στο ένα τέταρτο των δημοσιογράφων άρεσε η απραξία του απέναντι σε απολύσεις, η απάθειά του στην έκκληση της ΓΣΕΕ για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της, η συγκάλυψη του σκανδάλου με τα ομόλογα στο ΤΣΠΕΑΘ, οι υπόγειες συνεννοήσεις του με τις ιδιοκτησίες, οι στάσεις εργασίας που δεν χτυπούσαν ποτέ καίρια την έκδοση των εφημερίδων ή τα δελτία ειδήσεων!
Και τώρα βγαίνει να διεκδικεί πάλι (!) την προεδρία αν και μειοψηφία, απειλώντας να μην συμμετάσχει η παράταξή του σε άλλη απεργία!!! Απύθμενο το θράσος, όχι μόνο του ίδιων και των δικών του (Μαγιάση, Βλαβιανού και Κυρίτση), αλλά και του «συνεταίρου» του Τσαλαπάτη που συμπράττει σε μια τέτοια αθλιότητα σε καιρούς όπως αυτοί που διάγουμε! Αίσχος! Και ντροπή στους υπόλοιπους –Τρίμηδες, Νταβανέλους, Αγρολάμπους από τη μία, Ράμμους, Νταουντάκηδες και Κουμπιάδες από την άλλη- που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να βρουν σημείο επαφής…
Ας ξέρουν, όμως, κάτι όλοι αυτοί: είναι πολλοί οι δημοσιογράφοι –ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων- που δεν αντέχουν πια τα τερτίπια και τα βρώμικα παιχνίδια τους… Κι όσο απειλείται το ψωμί και το γάλα των παιδιών τους, όσο το κακό στον κλάδο γενικεύεται, τόσο φουσκώνει η οργή τους εναντίον τους. Και κάποια στιγμή, είτε γρήγορα είτε αργά, θα γίνει «τσουνάμι» και θα τους πνίξει!
