ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ "ΗΜΕΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ"

Τη γιορτάσαμε και φέτος την Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθερίας του Τύπου (3 Μαΐου... Για μια ακόμη φορά, παραθέσαμε τα στοιχεία της Παγκόσμιας Ένωσης Δημοσιογράφων σύμφωνα με τα οποία το 2008 70 δημοσιογράφοι έχασαν συνολικά τη ζωή τους σε όλο τον κόσμο, άλλοι 125 βρέθηκαν πίσω από τα κάγκελα των φυλακών και τουλάχιστον 673 συνελήφθησαν κατά την άσκηση του έργου τους.
Εκείνο που δεν είπαμε, όμως, είναι ότι καθημερινά η δημοσιογραφία θρηνεί εκατοντάδες χιλιάδες θύματα που μένουν ανώνυμα. Είναι...
...όλοι όσοι εργάζονται στα σύγχρονα ΜΜΕ κάτω από καθεστώς απαράδεκτης ανθρώπινης δουλείας, με εξοντωτικά ωράρια και χαμηλούς μισθούς, με τον κίνδυνο μιας απόλυσης να κρέμεται καθημερινά πάνω από τα κεφάλια τους.
Είναι αυτοί που κοιμούνται και ξυπνούν καθημερινά με τον εφιάλτη της ανεργίας ή με την απειλή ότι το μέσο που εργάζονται θα βαρέσει ξαφνικά "κανόνι" αφήνοντάς τους στους πέντε δρόμους.
Είναι αυτοί που προσδοκούν καλύτερες μέρες με τη βοήθεια των εκπροσώπων που οι ίδιοι ψήφισαν στα συνδικαλιστικά τους σωματεία και, δυστυχώς, διαπιστώνουν καθημερινά ότι είναι όλοι εξωνημένοι, αργυρώνητοι και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το προσωπικό τους όφελος.
Είναι αυτοί που ξεκίνησαν να δημοσιογραφούν γνωρίζοντας ότι τάχθηκαν να κάνουν ένα λειτούργημα, αλλά μια ωραία πρωία διαπίστωσαν πως πλέον είχε γίνει "βιοποριστικό επάγγελμα".
Είναι αυτοί που, ενώ έμαθαν να προσφέρουν ενημέρωση, βρέθηκαν ξαφνικά να μεταφέρουν στον κόσμο ειδήσεις που δεν τον ενδιαφέρουν, γιατί έτσι έκριναν τα αφεντικά τους.
Είναι αυτοί που έμαθαν να τρέχουν δίπλα στον κόσμο, αλλά η μετάλλαξη των ΜΜΕ τους έκανε να βρίσκονται δίπλα σε τραγουδιστές, ηθοποιούς και αμφίβολης ποιότητας "περσόνες".
Είναι αυτοί που γνώρισαν το πραγματικό λειτούργημα της δημοσιογραφίας δίπλα σε παραδοσιακούς εκδότες και διευθυντές, αλλά τους είδαν να πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο και τώρα υποχρεώνονται να συντάσσουν κατευθυνόμενα ρεπορτάζ υπακούοντας στις εντολές των σύγχρονων διαπλεκόμενων ιδιοκτητών και των φερέφωνών τους.
Είναι αυτοί που θα ήθελαν να βροντήξουν όλα κάτω και να στείλουν στον αγύριστο τους διάσημους "φελλούς" που κινούν τα νήματα της ενημέρωσης, αλλά δεν μπορούν γιατί δεν έμαθαν να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους και συμβιβάζονται για να μην πεινάσουν τα παιδιά τους.
Δεν τους ξέρει -κι ούτε θα τους μάθει- κανείς, γιατί δεν προβάλλονται όσο οι άκαπνοι και παντογνώστες προϊστάμενοί τους. Όμως, αυτοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, αυτοί τρώνε τα χημικά, τις πέτρες και τις μολότοφ, αυτοί χαρακτηρίζονται "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιοκάφροι"!
Όμως, αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες της δημοσιογραφίας... Αυτούς τους ανώνυμους οφείλουμε να τιμάμε κάθε 3 Μαΐου. Ίσως γιατί γι' αυτούς δεν υπάρχει "Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου". Ίσως και γιατί δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να δοξαστούν, όπως αυτοί που πέφτουν ή φυλακίζονται πάνω στο καθήκον.