ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ

Καλές είναι οι χαρές και τα πανηγύρια για τη νίκη και τους τρεις βαθμούς που φέρνουν πιο κοντά τη Νότιο Αφρική, αλλά αυτό που είδαμε σήμερα σηκώνει πολύ συζήτηση...
Η εθνική είχε να αντιμετωπίσει μια μέτρια ομάδα, που ωστόσο έπαιζε με ένα σύστημα. Αυτό ξέρανε, αυτό παίζανε. Όμως, τουλάχιστον, κάθε παίκτης των Ισραηλινών είχε έναν ρόλο μέσα στο γήπεδο και όλοι -μα όλοι- αλλάζανε σωστά τη μπάλα χωρίς γιόμες, προσπαθώντας να φτάσουν στην περιοχή μας.
Από την άλλη πλευρά, υπήρχε μια ομάδα χωρίς σύστημα, με παίκτες που εγκατέλειπαν τις θέσεις τους και βρίσκονταν σε εντελώς διαφορετική πλευρά του γήπεδου. Μια ομάδα που προσπαθούσε με "καμινάδες" να βρει τους γρήγορους επιθετικούς και δεν έπαιξε παρά ελάχιστες φορές τη μπάλα κάτω. Μια ομάδα που κλείστηκε άπειρες φορές στα καρέ της, που συχνά την έπιανε πανικός και που σώθηκε μόνο χάρη στον "υπερπληθυσμό" της άμυνας. Μια ομάδα που έφτασε να παίζει κατενάτσιο με το "μικρό" -ποδοσφαιρικώς- Ισραήλ, που σε μεγάλα διαστήματα την έπαιζε μονότερμα.
Αυτό το άναρχο ποδόσφαιρο που παίζει η εθνική, μπορεί να μην της έχει βγει σε κακό ακόμη για δύο λόγους: πρώτο, γιατί είναι εντελώς απρόβλεπτο και άρα δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισής του και δεύτερο γιατί ακόμη δεν έχουμε αντιμετωπίσει καμιά σοβαρή ομάδα, με εξαίρεση την Ελβετία -που δεν είναι δα και μεγαθήριο- από την οποία πάντως χάσαμε εντός έδρας!
Δεν θέλουμε να γίνουμε προφήτες κακών, αλλά αν η εθνική δεν περάσει πρώτη στα τελικά, αν δηλαδή χρειαστεί μπαράζ ως δεύτερη του ομίλου, θα πάθει μεγάλο στραπάτσο αν βρεθεί αντιμέτωπη με ομάδα που να παίζει με κάποιο σύστημα κι όχι "μπουλούκι"!
Το ίδιο θα ισχύσει, βέβαια, ακόμη κι αν φτάσουμε στα τελικά του Μουντιάλ... Παίζοντας έτσι, δεν έχουμε καμία τύχη απέναντι σε σοβαρές ομάδες. Θα πείτε "ας πάμε κι ας έχουμε την πορεία του 1994". Δεν είναι έτσι, όμως, γιατί έχουμε την "προίκα" της κατάκτησης του Euro '04 και θα είναι μεγάλη ντροπή να ξεφτιλιστούμε.