35 ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΓΟΥΡΑ

Πάνε 35 και κάτι χρόνια από τότε που έφυγε κακήν- κακώς η χούντα και η Ελλάδα απέκτησε δημοκρατικά εκλεγόμενες κυβερνήσεις. Εγιναν κατακτήσεις στις πολιτικές ελευθερίες, η ανάπτυξη προχώρησε και η χώρα πήγε μπροστά, το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε όμως η οικονομία της χώρας αντιμετωπίζει σταθερά τα ίδια προβλήματα. Υψηλό δημόσιο χρέος, υψηλά ελλείμματα και υψηλό πληθωρισμό.
Ακόμη και ο μύθος «των πλούσιων πολιτών που ζούν σε μια φτωχή χώρα» φαίνεται πλέον να ξεφτίζει κάτω από το βάρος της ...κρίσης και της οικονομικής συρρίκνωσης που μειώνει εξ αντικειμένου και τις δυνατότητες της «μαύρης» παραοικονομίας να τσοντάρει στα εισοδήματα των πολιτών. Η αγωνία της κυβέρνησης να εξασφαλίσει έσοδα για να καλύψει τα δημοσιονομικά ανοίγματα δημιουργεί συνεχώς νέα παράθυρα για πρόσθετες φορολογικές αφαιμάξεις.
Για όποιον όμως νομίζει ότι η κατάσταση αυτή είναι καινούργια, μια αναδρομή στο παρελθόν πείθει για το ακριβώς αντίθετο. Σχεδόν 35 χρόνια τώρα, τα συγκεκριμένα ζητήματα παραμένουν πρώτα στην ατζέντα του εκάστοτε υπουργού Οικονομίας. Την ίδια ώρα, η αντιπολίτευση, που και η ίδια όταν ήταν κυβέρνηση είχε τα ίδια προβλήματα, κατηγορεί την κυβέρνηση για ανικανότητα.
Τα διαστήματα που τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας δεν ήταν οξυμμένα, ήταν ελάχιστα. Και μπαίνει το εξής απλοϊκό ερώτημα: Δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε ως χώρα να επιλύσουμε χρόνια προβλήματα της ελληνικής οικονομίας; Η απάντηση είναι επίσης απλή και ξεκάθαρη, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θέλησε «να σπάσει αβγά για να κάνει ομελέτα». Κοινώς καμία κυβέρνηση δεν θέλησε να δει την πραγματικότητα και να δώσει τις αρμόζουσες λύσεις. Όλες οι υπόλοιπες δικαιολογίες είναι για λαϊκή κατανάλωση και για να πουν κάτι και να μη μένουν βουβοί.
Αλλά λένε κι άλλα κάνουν
Η σπατάλη στο Δημόσιο δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο πρωθυπουργός, όταν ήταν στην αντιπολίτευση είχε εξαγγείλει την επανίδρυση του κράτους και την εξοικονόμηση 10 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Μία απλή ανάγνωση του προϋπολογισμού θα καταλάβει κανείς πως η υπόσχεση αυτή έμεινε στα προεκλογικά μπαλκόνια. Το «πάρτι» της σπατάλης καλά κρατεί. Συγγενείς, κουμπάροι, κομματικοί και κάθε είδους «φίλοι» σπαταλούν το δημόσιο χρήμα, χωρίς να ιδρώνει κανενός το αυτί.
Η φοροδιαφυγή είναι μία πληγή για την ελληνική οικονομία με το «μαύρο» χρήμα να ζει και να βασιλεύει. Καμία προσπάθεια πάταξης της φοροδιαφυγής, καμία απολύτως. Το σύστημα βολεύεται και τροφοδοτεί την εξουσία, άρα δεν το αγγίζουμε. Στη γραμμή αυτή έχουν συνταχθεί διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν κατά καιρούς τις τύχες της χώρας, ανεξάρτητα από την πολιτική τους απόχρωση.
Η ελληνική οικονομία νοσεί και νοσεί βαρύτατα. Η κρίση ήταν η αφορμή και όχι η αιτία για να βγουν στην επιφάνεια οι χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Για να βγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο και να αντιμετωπισθεί η ρίζα του κακού, χρειάζεται πάνω από όλα πολιτική βούληση. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, κανένας δεν τις έχει βρει στον κόσμο και κανένας, όσο και αν προσπαθήσει δεν πρόκειται να τις βρει. Πολύ περισσότερο μάλιστα οι δικοί μας «μαθητευόμενοι μάγοι». Σήμερα υπάρχει η «καραμέλα» για όλα φταίει η κρίση. Όμως εδώ είμαστε και θα δούμε πως μόλις η κρίση, με το καλό, μας αφήσει, εμείς πάλι θα έχουμε τα ίδια προβλήματα.
Απαιτείται μία νέα μορφή διακυβέρνησης, η οποία θα δημιουργήσει δυσαρεστημένες κοινωνικές ομάδες, όλους αυτούς που θα ξεβολέψει. Και αυτό δεν γίνεται από μία κυβέρνηση, την οποιαδήποτε, η οποία από την πρώτη ημέρα έχει την προσοχή της, στις δημοσκοπήσεις και το βλέμμα της στις επόμενες εκλογές.