ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΤΟ «ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ»

Μια πλαγιά. Με χιόνι ή γεμάτη πρασινάδες. Ούριος άνεμος. Το πλέον απαραίτητο προαπαιτούμενο. Και διάθεση για ελευθερία. Το αλεξίπτωτο πλαγιάς ή απλώς «παραπέντε» έχει αποκτήσει φανατικούς οπαδούς στην Ελλάδα. Ανάμεσά τους πολλά στελέχη επιχειρήσεων, ιδιωτικών εταιρειών, φαρμακευτικών αντιπροσωπειών. «Το παραπέντε μάς αποφορτίζει από το άγχος, την πίεση και τις αυξημένες υποχρεώσεις» λένε...

Ξεκλέβουν χρόνο για μια αγχολυτική πτήση πάνω από τις κοιλάδες, τις λίμνες και τα πελάγη της χώρας, αφήνοντας πίσω τους τη φόρτιση από τις διαρκείς συσκέψεις, συναντήσεις και συμφωνίες. Η ανάγκη μάλιστα καταπολέμησης του άγχους φαίνεται ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα της οικονομικής κρίσης και των αδιεξόδων οδήγησε σε αύξηση της προσέλευσης των υψηλόβαθμων στελεχών στις πλαγιές του Κιθαιρώνα, του Ολύμπου και της Πίνδου.

Ετσι καταγράφεται μια αύξηση της τάξεως του 35%-45%, με αποτέλεσμα οι κάποτε χίλιοι ερασιτέχνες αεραθλητές να εκτιμώνται πλέον στους 1.350-1.550 μέσα σε διάστημα λίγων μηνών. Το ρίσκο, ο κίνδυνος και η αίσθηση του φόβου που γεννάται μπροστά στην άκρη του γκρεμού και στην αρχή του κενού συρρικνώνει την όποια διαλυτική για την ψυχική και συναισθηματική ισορροπία πίεση.

Αλλοι απλοί χομπίστες, άλλοι με προϊστορία ετών στο συγκεκριμένο άθλημα και γενικότερα στον αεραθλητισμό, ταξιδεύουν ακόμη και στο εξωτερικό είτε για να βρεθούν σε ορισμένες από τις πιο μαγευτικές περιοχές του πλανήτη, και να τις απολαύσουν από ψηλά, ή για να διεκδικήσουν μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους του αθλήματος.

«Το αλεξίπτωτο πλαγιάς χτίζει χαρακτήρα και λειτουργεί σαν “πλυντήριο” πιέσεων,φορτίσεων,βαρών, συναισθηματικών και ψυχικών» λέει από την πλευρά του ο διευθυντής μάρκετινγκ σε γνωστή φαρμακευτική εταιρεία κ. Βαγγέλης Τσούκας. Μανιώδης αεραθλητής ο ίδιος, έχει 20 χρόνια πτήσεων με παραπέντε, ανεμόπτερα και μικρά αεροσκάφη.

Θεωρεί μάλιστα ότι το άθλημα σε όλες τις πτυχές του και με τις απαιτήσεις του, έχει διαμορφώσει καίρια τον χαρακτήρα του, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην επαγγελματική του πορεία και ανέλιξη. «Τα ψυχικά και πνευματικά στοιχεία του αεραθλητή είναι ένας συνδυασμός υπομονής, πειθαρχίας και εκμετάλλευσης των ευκαιριών,όταν φυσά ο κατάλληλος άνεμος για μια εντυπωσιακή άνοδο ή για μια καλή και ασφαλή κάθοδο και προσγείωση».

Το έναυσμα όμως για τις πτήσεις έδωσε «η πρόκληση των αιθέρων που αναδύθηκε σαν έμφυτη ανάγκη.Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θαύμαζα τους πιλότους και χάζευα τα αεροπλάνα στον ουρανό». Πάντως, παρά τη σχεδόν εικοσαετή παρουσία του αθλήματος στην Ελλάδα, ο κ. Τσούκας υποστηρίζει ότι «δεν έχει αναπτυχθεί αεραθλητική κουλτούρα. Στη γειτονική Τουρκίαοι αεραθλητικές ομάδες και οι σύλλογοι δραστηριοποιούνται και στελεχώνονται μέσα στα πανεπιστήμια και έχουν τουλάχιστον 6.000 άτομα που θεωρούνται επαγγελματίες του είδους,αριθμός υπερπολλαπλάσιος σε σχέση με τα καθ΄ ημάς».

Την απουσία ευρύτερης αθλητικής κουλτούρας καυτηριάζει ο επί 21 χρόνια εκπαιδευτής αλεξίπτωτου πλαγιάς και ένας από τους πρωτοπόρους του αθλήματος στην Ελλάδα κ. Διονύσης Βλασσόπουλος. «Δεν είμαστε λαός των σπορ και συνήθως στις πλαγιές και τις εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις καταφθάνουν οι κομπλεξικοί,οι ψευτόμαγκες, οι επιδειξιμανείς, οι “άτρομοι”. Δηλαδή, το πλέον ακατάλληλο υλικό για να μυηθεί στον αεραθλητισμό» σημειώνει.

Και προσθέτει: «Οι περισσότεροι απορρίπτονται μετά πολλών επαίνων.Η παγίδα πάντως ακόμη και για αυτούς που μαθαίνουν να σέβονται πρώτα τον εαυτό τους και μετά το ρίσκο και τον κίνδυνοείναι η έλλειψη υπομονής. Θέλουν άμεσα, χειροπιαστά αποτελέσματα και τελικάπετούν με μια ευκολία και ελαφράδαπου αναπόφευκτα οδηγεί σε ατυχήματα και τραυματισμούς».

«Είναι το αγχολυτικό μου» Διευθυντικό στέλεχος σε γνωστή αλυσίδα καταστημάτων, ο κ. Αμβρόσιος Κάρδαρης, 46 ετών, πετά συστηματικά με αλεξίπτωτο πλαγιάς από το 2001. «Στο άθλημα με τράβηξε η αίσθηση ελευθερίας και η αγχολυτική του επίδραση.Οντας συνεχώς σε καθημερινή επαγγελματική κατάσταση πίεσης, άγχους και απαιτήσεων, το αλεξίπτωτο μου δίνει μια διέξοδο» επισημαίνει. Την πρώτη του επαφή με το άθλημα ο κ. Κάρδαρης την είχε πριν από 9 χρόνια στην Αυστρία. «Είχα βρεθεί για σκι στις αυστριακές Αλπεις. Εκεί διαπίστωσα την πολύ μεγάλη απήχηση του αεραθλητισμού και ειδικά του αλεξίπτωτου πλαγιάς στον γηγενή πληθυσμό, αλλά και σε πολλούς ξένους τουρίστες. Η αίσθηση την πρώτη φορά ήταν ένα μείγμα συστολής, φόβου και αγωνίας. Οταν όμως ξεκόλλησαν τα πόδια από το έδαφος και βρέθηκα να κοιτάω το κενό και τους τεράστιους παγετώνες του αυστριακού τοπίου, μαγεύτηκα και “κόλλησα”». Επιδιώκει τουλάχιστον 2-3 φορές τον μήνα να βρεθεί στους αιθέρες. Και έχει επιστρέψει ουκ ολίγες φορές στην Αυστρία. Αλλά και η Ελλάδα έχει τις ανεξερεύνητες από ψηλά ομορφιές της. «Η πτήση από τον Παλαιό Παντελεήμονα, στην Πιερία, προς το κάστρο του Πλαταμώνα και τη θάλασσα είναι ανεπανάληπτη εμπειρία.Ασύγκριτης ομορφιάς είναι και όλες οι πτήσεις από τον Ολυμπο και το Λιτόχωρο» τονίζει. Πηγή: http://www.tovima.gr